آیت الله خامنه ای و برابری زن و مرد

 

آیت الله خامنه ای، در روز 30 فروردین 1393، در آستانه میلاد حضرت فاطمه زهرا و هفته ی زن، «در دیدار با جمعی از بانوان برگزیده کشور» دیدگاههایش را درباره نقش زن در جامعه مطرح کرد. چکیده ی حرف خامنه ای این است که زنان با مردان برابر نیستند و باید از تحصیل و کار در برخی رشته ها محروم شوند. فرازهای این سخنرانی به شرح زیر است: 

حضرت فاطمه و الگو برای زنان

خامنه ای ابتدا دختر پیامبر را می ستاید و زادروز او را «فرصتى ... براى فهمیدن و رهنمود گرفتن از زندگى آن بزرگوار» جلوه می دهد و تأکید می کند که «مجاهدت او، شوهردارى او، فرزنددارى او، سیاست‌ فهمى او، حضور او در مهم ‌ترین عرصه‌هاى حیات یک انسان در آن دوره ... هرکدام یک درس است....  بنابراین ... در زندگى فاطمه‌ ى زهرا باید دقیق شد، با نگاهى نو آن زندگى را شناخت، فهمید و به معناى واقعى کلمه آن را الگو قرار داد.»

زنان ایرانی البته حضرت فاطمه را گرامی و عزیز می دارند اما اگر بخواهند او را الگوی خود قرار بدهند با چالش های بزرگی رو به رو می شوند.

زندگی حضرت فاطمه در هاله ای از ابهام فرو رفته است. تاریخ تولد و ازدواج و وفات و حتی محل دفن حضرت فاطمه نامشخص است و از شیوه ازدواج و زندگی زناشوئی اش هم جز چند روایت پراکنده و متناقض چیز دیگری در دست نیست.

به موجب برخی روایات، فاطمه در نوجوانی، به اصرار پدر، با علی ازدواج کرده است. علی، پس از ازدواج با فاطمه، می خواسته با زن های دیگری هم ازدواج کند اما، به دلیل شکایت فاطمه به پیامبر و حمایت پیامبر از فاطمه، از این کار منصرف شده است.

اگر ماجرای مخالفت فاطمه با تجدید فراش شوهرش حقیقت داشته باشد می توان نتیجه گرفت که فاطمه زن مستقلی بوده و با زن سنتی مطیع شوهر، که مطلوب جمهوری اسلامی است، فاصله داشته است.

به هنگام وفاتِ حضرت فاطمه هر چهار فرزندش، یعنی حسن، حسین، ام کلثوم و زینب، کودکان خردسالی بودند که سن بزرگترینشان، یعنی حسن، شاید از 7 سال تجاوز نمی کرد. بنابراین، تجربه ی فرزندداری حضرت فاطمه بسیار محدود بوده است و تنها می تواند، به عنوان الگو، در رابطه با فرزندان خردسال مورد استفاده قرار بگیرد.

افزون بر این، اگر باور شیعیان را بپذیریم که علی و حسن و حسین معصوم بودند و نمی توانستند مرتکب گناه شوند و دانششان الهی و غیر اکتسابی و حوادث زندگی و امامتشان از پیش تعیین شده بود پس ناچار باید بپذیریم که شیوه شوهرداری و فرزندداری فاطمه زهرا - هر چه که بوده - نقشی در تکوین شخصیت و عملکرد شوهر و فرزندش نداشته است. به دیگر سخن، ما نمی توانیم والائی شخصیت امام علی و امام حسن و امام حسین را ناشی از شیوه ی موثر شوهرداری و فرزندداری فاطمه بدانیم و نتیجه بگیریم که، چون این شیوه موثر بوده است، پس باید آن را الگو قرار دهیم.

از فعالیتهای های اجتماعی و سیاسی فاطمه هم تقریباً هیچ اطلاع موثقی در دست نیست. می گویند که فاطمه خواهان خلافت شوهرش بوده و بر سر این موضوع و نیز بر سر میراث پدر، و به ویژه مالکیت روستای فدک و سهمی از محصولات خیبر، با ابوبکر و عمر درگیر شده است.

فاطمه در عنفوان جوانی، چند ماه پس از مرگ پیامبر، دار فانی را وداع گفته است.

فاطمه را نمی توان با این اطلاعات اندک و ناقص و متناقض شناخت و الگو قرار داد. افزون بر این، الگو تنها در صورتی مفید است که قابل تقلید باشد. فاطمه زهرا اما زنی است که علم غیب دارد، مستجاب الدعوه است، در این دنیا واسطه فیض و در سرای آخرت واسطه شفاعت است. فاطمه معصوم به دنیا آمده، معصوم زیسته و معصوم از جهان رفته است. زنان معمولی، که از این مواهب برخوردار نیستند، چگونه می خواهند از حضرت فاطمه پیروی کنند؟

گفتنی است که روحانیون قشری شیعه که در تعریف و تمجید از حضرت فاطمه حد و مرزی نمی شناسند وقتی به مسئله ی مدیریت جامعه می رسند هر مردی را به دختر پیامبر ترجیح می دهند. آیت الله علم الهدی، امام جمعه مشهد، برای آن که ثابت کند که زنان برای مدیریت ساخته نشده اند، می گوید که پيامبر اسلام، حتی  زمانی كه او وحضرت علی در مدينه حضور نداشتند، چون فاطمه زن بود اداره ی شهر مدینه را به او نمی سپرد.( سخنرانی علم الهدی در نماز جمعه ی مشهد در 30 مرداد 1388).

آیت الله خامنه ای یک آرزوی ناپاک دارد و آن تثبیت و نهادینه کردن نابرابری زن و مرد است. او، برای تحقق این آرزو، از نام  و محبوبیت دختر پیامبر سوء استفاده می کند و با ایراد سخنرانی در آستانه ی تولد حضرت فاطمه و ارائه ی آن حضرت به عنوان الگوی زنان می کوشد که این تصور را به وجود آورد که بانوی بزرگ جهان اسلام، همچون او، از نابرابری زن و مرد حمایت می کرده است.

جلوگیری از ظلم به زن از طریق تغییر رفتار زن

خامنه ای سپس به سراغ «مسئله زن در دنیای امروز» می رود تا روشن کند که با توجه به «تفاوتهاى طبیعى‌ اى که بین جنس زن و جنس مرد وجود دارد، چگونه میتوان - چه در محیط اجتماعى، چه در محیط خانواده - رفتارى را نهادینه کرد و غیرقابل اجتناب کرد که به زن ظلم نشود».

اگر آیت الله خامنه ای واقعاً می خواهد که «به زن ظلم نشود» باید رفتار نادرست مردان نسبت به زنان را درست و سپس «نهادینه» و «غیرقابل اجتناب» کند. خامنه ای می تواند از برابری حقوق زن و مرد و حق زن برای انتخاب شیوه ی زندگی اش حمایت کند، حجاب اجباری و قوانین ضدِ زن را از میان بر دارد، از نفوذ مذهبی و سیاسی اش برای تغییر فرهنگ مردسالارانه بهره بگیرد، قوانین موثری برای مجازات مردانی که به زنان اجحاف می کنند به تصویب برساند، با اوباشی که در خیابان به زنها متلک می گویند و به بدن آنها دست می زنند قاطعانه برخورد کند، تمام وسایل ارتباط جمعی را برای بازآموری مردانی که با زنان بدرفتاری می کنند به کار گیرد، موانع تحصیل و اشتغال را از سر راه زنان بردارد و راه را برای دستیابی زنان به استقلال اقتصادی هموار کند.

اما در جهان بینی آقای خامنه ای اصلاح رفتار مردان و حذف قوانین ضد زن جائی ندارند. خامنه ای برای رفع ظلم از زنان فقط می خواهد که رفتار قربانیان ظلم ، یعنی زنان، را عوض کند. به باور او، کافی است که زنان حجاب اسلامی را رعایت کنند، از شرکت در کارهای مردانه بپرهیزند و با اندیشه ی برابری زن و مرد خداحافظی کنند تا از شر ظلم رهایی یابند.

لجن مال کردن جهان غرب

آیت الله خامنه ای می داند که کثیری از زنان، و به ویژه زنان تحصیلکرده، نظام اسلامی را ظالمانه و قرون وسطایی می پندارند و الگوی خود را در جهان غرب می جویند. از این رو، می کوشد که جهان غرب را در چشم زنان ایرانی بی اعتبار کند.

خامنه ای می گوید: «این مسئله‌ ى ظلم به زنان را کسى خیال نکند که مخصوص جوامع عقب‌ افتاده یا جوامع مثلاً فرض کنید وحشى [است‌]؛ نه، در جوامع به‌ اصطلاح متمدّن امروز، این ظلم به جامعه‌ى زنان اگر بیشتر از جوامع دیگر نباشد، قطعاً کمتر نیست».

خامنه ای هشدار می دهد که «غربى‌ها نسبت به مسئله‌ ى زن بد فهمیدند، بد عمل کردند و همان فهم بد و غلط و عمل گمراه‌ کننده و مهلک خودشان را به‌ صورت سکّه ‌ى رایج در دنیا مطرح کردند... افکار غربى‌ها، نظرات غربى‌ ها، در زمینه‌ى مسئله‌ ى زن مطلقا نمیتواند مایه‌ ى سعادت و هدایت جامعه‌ ى بشرى باشد.»

خامنه ای «عمل غلط و گمراه کننده و مهلک» غربی ها را در این می بیند که غربی ها، به هنگام انقلاب صنعتی، درهای کارخانه ها را به روی زنان گشودند: «در رویکرد غربى به مسئله‌ ى زن یک نگاه کاسب ‌گرانه و مادّى و اقتصادى دخالت داشته است. یعنى در اروپایى که زن حقّ مالکیّت نداشت و مایملک زن متعلّق به مرد و شوهرش بود، و حقّ تصرّف در مایملک خود نداشت ...  سرمایه دارها آمدند براى زن حقّ مالکیّت قائل شدند، براى اینکه بتوانند او را به کارخانه بکشانند، به او مزد کمترى بدهند، و طبعاً آمدن او به میدان اشتغال الزامات خودش را داشت و دنباله‌ هاى خودش را تا امروز داشت.»

اگر «نگاه کاسبگرانه و مادی» جهان غرب موجب اعطای حق مالکیت به زنان شده است، پس این «نگاه» نقشی مترقی و انسانی در تاریخ بشر ایفا کرده است و باید مورد ستایش قرار بگیرد. اما خامنه ای این «نگاه» را برنمی تابد چرا که این «نگاه»، منجر به بازشدن «میدان اشتغال» به روی زنان شده و «دنباله های خودش را تا امروز» داشته است. این «دنباله ها»، که آقای خامنه ای را به خشم آورده اند، چیزی جز حضور روز افزون زنان در عرصه های اجتماعی و درخواست آنها برای حقوق برابر با مردان نمی باشد.

زن و اطفای شهوت

خامنه ای صدها میلیون زن و مرد غربی را، صرفاً بر اساس حجم اندک لباس زنان، به هرزگی و شهوترانی متهم می کند و می گوید: «در نگاه غربى زن وسیله‌ اى براى اطفاى شهوت است؛ این غیر قابل کتمان است... در محیط اجتماعى هرچه زن پوشش  کمترى داشته باشد، مطلوب‌ تر است. ... این جز براى اینکه چشم هرزه‌ى هوس‌آلود مرد بهره‌ مند بشود، هیچ فلسفه‌ ى دیگرى و حکمت دیگرى ندارد؛ امروز در دنیاى غرب این‌ جورى است؛ و عملاً بزرگ‌ ترین ظلمى که امروز در دنیاى غرب به زنان میشود، از این قبیل است».

در این که ممکن است برخی از مردان غربی به زن به عنوان وسیله ای برای اطفای شهوت نگاه کنند  حرفی نیست اما «نگاه» شهوانی به زن محدود به مردان غربی نیست و در جوامع اسلامی هم به شکل بسیار گسترده تر و مبتذل تری وجود دارد. در واقع، مهمترین دلیلی که روحانیون در جوامع اسلامی برای توجیه حجاب اجباری می آورند این است که می خواهند زن را  از نگاه شهوانی مرد حفظ کنند.

برخلاف نظر خامنه ای، زنان عموماً از نگاه «هرزه و هوس آلود» مردان متنفرند و این نگاه را تجاوز به حریم خصوصی خود تلقی می کنند. اما به فرض هم که زنی به خاطر بهره مند کردن «چشم هرزه‌ ى هوس ‌آلود» مردان لباس بپوشد این موضوع فقط و فقط به خود او مربوط است. اگر آقای خامنه ای دلش به حال زنها سوخته است می تواند به مردان توصیه کند که، صرفنظر از این که زنها چه لباسی بپوشند، با «چشم هرزه‌ى هوس‌آلود» به آنها نگاه نکنند.

ادعای دیگر خامنه ای مبنی بر این که در محیط های اجتماعى غربی «هرچه زن پوشش کمترى داشته باشد، مطلوب ‌تر است» بی پایه است. اگر این ادعا درست بود زنان غربی باید برهنه و یا حد اکثر با بیکینی در خیابان، دانشگاه، فروشگاه و محل کار ظاهر می شدند.

اما به فرض هم که جوامع غربی «پوشش  کمتر» را «مطلوب ‌تر» بدانند این موضوع، به خودی خود، نشانگر هیچ چیز منفی در باره این جوامع نیست. جامعه ای که در آن زنان به انتخاب خود از «پوشش کمترى» استفاده می کنند و مردان هم به این انتخاب احترام می گذارند بی تردید به حد بالائی از رواداری و آزادی و پختگی رسیده و مسلماً سزاوار تحسین است.

تجاوز جنسی

خامنه ای در ادامه سخنانش به برخی از مفاسد اجتماعی از قبیل فروش زنان به روسپی خانه ها و آمار تجاوز جنسی در آمریکا اشاره می کند تا نشان دهد که «غربى‌ها نسبت به مسئله‌ ى زن بد فهمیدند» و «بد عمل کردند» و در نتیجه زنان ایرانی باید ذهنشان را «از حرفهای کلیشه ای ... غربی ها» خالی کنند.

تجاوز جنسی البته کار پلیدی است اما این پدیده ی شوم منحصر به آمریکا نیست و در همه ی جوامع و از جمله در ایران اسلامی هم رخ می دهد.

در واقع، وضع قربانیان تجاوز در جمهوری اسلامی به مراتب از وضع قربانیان تجاوز در جهان غرب بدتر است. فرهنگ مردسالار و دین سالار ایرانی با قربانیان تجاوز احساس همدردی چندانی ندارد. در جمهوری اسلامی قربانیان تجاوز معمولاً مورد طعنه و ریشخند قرار می گیرند و با گفته هایی از این دست رو به رو می شوند که اگر لباس تنگ و تحریک آمیز نپوشده بودی، اگر آن طور آرایش نکرده بودی، اگر شب از منزل بیرون نرفته بودی، اگر تنها مسافرت نکرده بودی، اگر در و پنجره آپارتمانت را قفل کرده بودی، اگر مشروب نخورده بودی، اگر به مردها رو نداده بودی و یا اگر تنها سوار ماشین مسافرکشی نشده بودی این بلا سرت نمی آمد.

در نتیجه، کثیری از قربانیان تجاوز، به دلیل احساس گناه، و نیز از ترس آبرو، انگشت نما شدن، طرد شدن از سوی جامعه، از دست دادن شانس ازدواج در آینده، از هم پاشیده شدن زندگی زناشوئیشان و یا کشته شدن به دست بستگان به اصطلاح «غیرتی» و «ناموس پرست» شان از گزارش تجاوز خودداری می کنند. این موضوع یکی از دلایل پائین بودن آمار تجاوز در جمهوری اسلامی است.

در آمریکا اما قربانیان تجاوز را مقصر نمی دانند و آنها را تشویق می کنند که تجاوزات جنسی را گزارش دهند و این موضوع یکی از دلایل بالا بودن  آمار تجاوز در این کشور است.

عامل دیگری که موجب بالا بودن آمار تجاوز در آمریکا است به تعریف تجاوز در این کشور مربوط می شود. در آمریکا هر نزدیکی جنسی که بدون رضایت زن انجام شود، حتی اگر از سوی شوهر یا معشوق باشد، تجاوز جنسی محسوب می شود. به موجب قوانین آمریکا، حتی به هنگام عشقبازی، یعنی زمانی که هیجانات جنسی اوج گرفته است، اگر زن خواهان توقف عشقبازی شود شوهر یا معشوق باید بی درنگ عمل جنسی را متوقف کند وگرنه مرتکب تجاوز جنسی شده است.

اما فرهنگ شیعی که آقای خامنه ای مروج و مدافع آن است از زن می خواهد که هر زمان که شوهر میل به عمل جنسی داشته باشد تمکین کند یعنی که خود را در اختیار او قرار بدهد.

برای نشان دادن این موضوع کافی است که به «رأی وحدت رویه شمار 716 دیوان عالی کشور»، که در مهرماه 1389 صادر شد، نگاهی بیفکنیم. در این رأی آمده است: «نظر به اینکه مطابق ماده 1108 قانون مدنی تمکین از زوج تکلیف قانونی زوجه است، بنابراین در صورتی که بدون مانع مشروع از ادای وظایف زوجیت امتناع و زوج این امر را در دادگاه اثبات و با اخذ اجازه از دادگاه همسر دیگری اختیار نماید، وکالت زوجه از زوج در طلاق که به حکم ماده 1119 قانون مدنی ضمن عقد نکاح شرط و مراتب در سند ازدواج ذیل بند ب شرایط ضمن عقد در ردیف12 قید گردیده، محقق و قابل اعمال نیست.» (مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی)

ماجرا از این قرار است که جمهوری اسلامی حق تعدد زوجات و طلاق را به مردان داده و زنان را از حق طلاق محروم کرده است. چاره ای که زنان برای مقابله با این بی عدالتی یافته اند این است که به هنگام عقد از شوهرشان وکالت بگیرند که اگر همسر دیگری اختیار کرد بتوانند از شوهرشان طلاق بگیرند. اما رأی شماره 716 دیوان عالی کشور می ‌گوید که اگر زن از مرد تمکین نکند، یعنی برای عمل جنسی خود را در اختیار شوهرش قرار ندهد، حق طلاقی را که به هنگام عقد به دست آورده بود باطل است و نمی تواند از شوهرش به دلیل آن که همسر دیگری اختیار کرده است طلاق بگیرد.

اگر عدم رضایت زن به عمل جنسی را معیار تعریف تجاوز جنسی قرار دهیم باید بسیاری از زنان شوهردار در جمهوری اسلامی را قربانیان تجاوز به شمار آوریم. در آن صورت، آمار قربانیان تجاوز جنسی در جمهوری اسلامی می تواند به گونه شرم آوری از آمار تجاوز در کشورهای غربی بالاتر رود.

روسپیگری

خامنه ای از اغفال زنان و فروش آنها به روسپی خانه های اروپا و آمریکا هم سخن می گوید تا این جوامع را کثیف و غیر اخلاقی جلوه بدهد و آنها را در چشم زنان ایرانی بی اعتبار کند.

اما روسپیگری منحصر به جوامع غربی نیست و در همه کشورها کم و بیش وجود دارد. در بسیاری از مناطق جهان، و به ویژه در کامبوج ، ویتنام، لائوس، تایلند، فیلیپین، مالزی، بنگلادش، اندونزی و اسرائیل، روسپیگری به مراتب از اروپا و آمریکا رایج تر است.

روسپیگری در ایران هم وجود داشته و هنوز هم سخت رایج است. حاج سیاح، نویسنده و جهانگرد فرهیخته ی دوران قاجار، در باره یکی از مدرسه های مذهبی کرمان می نویسد: «در مدرسه نمد مالان و سایر مدارس، طلبه ها کارشان صیغه دادن زن و دختر است که به خود زنها یا کسان آنها وجهی داده زنها را برای این کار اجاره می کنند و به مردم صیغه یا مقاطعه می دهند، و وجه اجاره را داده و بقیه دخل ایشان است...در ایوان هر حجره از طلاب جوان یا پیر نشسته و بهرکس که وارد می شود قلیان می دادند و اظهار انس کرده بعد می پرسیدند زن می خواهی یا دختر جوان... در تمام شهرهای ایران طلاب عزب ...غالباً زن می آورند و متعه می کنند، یک شبه یا چند ساعته». (خاطرات حاج سیاح، ص 164)

انچه که در زمان حاج سیاح در مدرسه نمد مالان کرمان رخ می داد اکنون در مقیاسی گسترده تر در سراسر ایران رخ می دهد. بیکاری، فقر، تورم لجام گسیخته و فشارهای طاقت فرسای جمهوری اسلامی بر زنان به گسترش فحشا در جمهوری اسلامی دامن زده است.

تعمیم ناروا

خامنه ای دفاع یک رمان نویس غربی از روسپى‌ گرى را بهانه ای برای حمله به فرهنگ غربی قرار می دهد و می گوید: «این است فرهنگ غرب نسبت به زن؛ این است احترام اینها نسبت به زن».

سخنان طرفداران قانونی کردن روسپی گری لزوماً به معنای بی احترامی نسبت به زن نیست. این افراد می گویند که فحشا همواره وجود داشته است و غیر قانونی کردن و پلید دانستن آن فحشا را از میان نبرده است. در جامعه ای که فحشا غیرقانونی است و کاری کثیف و غیرشرفتمندانه تلقی می شود جامعه، قانون، پلیس و خانواده به روسپیان به عنوان موجوداتی پست و حقیر و کثیف می نگرد و از آنها حمایت نمی کند. در نتیجه، زنانی که برخلاف میلشان توسط قوادان به فحشا کشانده می شوند مرجعی برای دادخواهی ندارند و از ترس آبروریزی و واکنش خشونت بار جامعه و خانواده به اسارت تن می دهند و در فاحشه خانه ها می مانند و این دقیقاً همان چیزی است که قوادان و صاحبان روسپی خانه ها می خواهند.

بنابراین، برخی از مصلحان اجتماعی می گویند که بهتر است که به فحشا به عنوان حرفه ای همچون دیگر حرفه ها بنگریم و آن را قانونی کنیم تا هم بتوانیم با نظارت بر سلامت فاحشه ها از گسترش بیماری های مقاربتی جلوگیری کنیم و هم اجازه ندهیم که قوادان با سوء استفاده از نگاه منفی جامعه به فحشا زنان را در اسارت نگه بدارند و استثمار کنند.

آقای خامنه ای حق دارد که هر نظری که می خواهد در باره ی فحشا داشته باشد اما تخطئه کردن فرهنگ غربی صرفاً بر پایه نظرات یک رمان نویس به راستی که کار حیرت انگیزی است. آقای خامنه ای مرتکب مغالطه ی تعمیم ناروا (Fallacy of Generalization) شده و بر اساس یک مورد، یعنی حمایت یک رمان نویس از روسپیگری، به این نتیجه رسیده است که در جهان غرب به زن احترام نمی گذارند.

برابری جنسی: خطای بزرگ غرب

خامنه ای پس از زمینه چینی برای لجن مال کردن جوامع و فرهنگ غربی به اصل مطلب می پردازد و می گوید: «یکى از بزرگترین خطاهاى تفکّر غربى در مورد مسئله‌ ى زن، همین عنوان «برابرى جنسى» است.»

استدلال خامنه ای این است که زنها از لحاظ جسمى و عاطفى  «براى یک منطقه‌ ى ویژه‌ اى از زندگى بشر» ساخته شده اند و نباید آنها را «از آن منطقه‌ ى ویژه جدا کنیم، به منطقه‌ ى ویژه‌ ى دیگرى که براى یک ساخت دیگر، براى یک ترکیب دیگرى خداى متعال آماده کرده بکشانیم.»

خامنه ای می گوید: «بعضی از مشاغل ... متناسب با ساخت زن نیست. خب اینها را دنبال نکنند. یکی از کارها این است که آن تحصیلاتی را که به آن مشاغل منتهی می شود، بر زن تحمیل نکنند.»

آقای خامنه ای می خواهد زنان را از تحصیل در رشته هایی که به زعم ایشان «متناسب با ساخت زن» نیستند محروم کند اما، برای سرپوش گذاشتن بر این اقدام تبعیض آمیز، از عبارت «محروم کردن از حق تحصیل» استفاده نمی کند بلکه منتی هم بر سر زنان می گذارد و ادعا می کند که هدفش جلوگیری از «تحمیل» رشته های به اصطلاح مردانه  بر زنها است.

تیم فوتبال و قیاس مع الفارق

آیت الله خامنه ای برای توجیه تبعیض نسبت به زنان به سراغ بازی فوتبال هم می رود و می گوید: «فرض کنید وقتى ‌که شما در یک تیم فوتبال، یکى را میگذارید مهاجم، یکى را میگذارید مدافع، یکى را میگذارید دروازه‌ بان، خب این تبعیض است دیگر. اگر آن کسى که باید در خط دفاع واایستد، گذاشتند مهاجم، خب تیم خواهد باخت. آن کسى که باید مهاجم باشد اگر گذاشتند دروازه ‌بان که بلد نیست این کار را، خب تیم میبازد. این تبعیض است، [امّا] این تبعیض، عین عدالت است؛ ... [پس باید] ببینیم با توجّه به آن اهداف بلند چه درسى براى بانوان مناسب است، آن درس را در اختیارشان قرار بدهیم؛ نه اینکه مجبورش کنیم که شما چون در کنکور این ‌جورى شرکت کردى، و این ‌جورى نمره آوردى، حتماً باید بروى فلان درس را بخوانى، که این درس نه با طبیعت زنانه‌ ى او سازگار است، نه با اهداف عالى او سازگار است، نه شغلى که به دنبال این درس به او داده میشود، متناسب با او است. این چیزها را به نظر من در زمینه‌ى اشتغال زنان باید در نظر گرفت.»

سخنان «مقام معظم رهبری» سراسر سفسطه است. آقای خامنه ای یا معنی «تیم» را نمی داند و یا خود را به تجاهل زده است. «تیم» به گروهی از افراد گفته می شود که هدف مشترکی دارند، برای دستیابی به آن هدف - مثلا" کسب مقام قهرمانی - با یکدیگر صمیمانه همکاری می کنند و منافع تیم را بر منافع فردی مقدم می دارند.

نظام ولایت فقیه اما جامعه ی ایران را به گروههای متخاصمی که هدف مشترکی ندارند تبدیل کرده است. در یک قطب جامعه ی ایران گروه نسبتاً کوچکی که قدرت سیاسی و بخش اعظم ثروت را در دست گرفته و خود را به زور چماق بر اکثریت جامعه تحمیل کرده است قرار دارد. در قطب دیگر، اکثر مردم ایران، و به ویژه زنان، قرار دارند که از بسیاری حقوق سیاسی و اجتماعی محروم شده اند و برای رهایی از دست گروه حاکم روزشماری می کنند. این دو گروه، همانگونه که در پی انتخابات خرداد 1388 دیده شد، هدف مشترکی ندارند که برای دستیابی به آن با یکدیگر همکاری کنند. بنابراین، جامعه ی ایران را نمی توان تیم نامید و با تیم فوتبال مقایسه کرد.

از این گذشته، چیدن بازیکنان در تیم فوتبال بر اساس مهارت است و نه جنسیت در حالی که در تیمی که  آقای خامنه ای مربی اش هستند نیمی از جمعیت، یعنی حدود 40 میلیون ایرانی، صرفاً به دلیل زن بودن، از شرکت در بازی – یعنی انتخاب رشته تحصیلی و شغل دلخواهشان - محروم می شوند.

این را هم باید به یاد داشت که محروم کردن یک بازیکن از ایفای نقش مورد علاقه اش در یک تیم به معنای محروم کردن او از ایفای این نقش در تیم های دیگر نیست. بازیکنی که اجازه نمی یابد که در تیم ملی ایران در نقش مثلاً مهاجم ظاهر شود می تواند به تیم های دیگری که مایل به استفاده از او به عنوان مهاجم هستند بپیوندد و نقش مورد علاقه اش را ایفا کند.

اما زنانی که به اراده ی ولی فقیه از تحصیل در برخی رشته های تحصیلی یا انجام برخی مشاغل محروم می شوند حق تحصیل و کار در این رشته ها در سراسر ایران از دست می دهند.

گفتنی است که آقای خامنه ای روشن نمی کند که چه کاری مردانه و چه کاری زنانه است و معیار ایشان در این مورد چیست. واقعیت این است که هیچ کار مردانه ای وجود ندارد که زنان قادر به انجام آن نباشند. زنان هزاران سال در خانه نان و غذا می پختند، حالا چه اشکالی دارد که همان کار را در خارج از خانه در یک نانوایی یا رستوران انجام بدهند؟ زنان قرنها در خانه قالی می بافتند، حالا چرا نباید بتوانند در یک کارخانه قالی بافی کار کنند؟ زنان قبلاً فرزندانشان را در خانه تربیت می کردند، حالا چه ایرادی دارد که همان نقش را به عنوان معلم و مدیر در مدارس و دانشگاهها ایفا کنند؟ زنان هزاران سال بیماران را مداوا می کردند، حالا چرا نباید پزشک شوند؟

خامنه ای می گوید که «زنى که مورد تحقیر قرار بگیرد، مورد اهانت قرار بگیرد، مورد فشار کار قرار بگیرد، نمیتواند کدبانو باشد؛ نمی تواند مدیر خانواده باشد؛ در حالی که زن مدیر خانواده است. این مسئله اصلی است.»

باید از آقای خامنه ای پرسید که اصلاً چرا زن باید در محیط کار مورد تحقیر و اهانت و فشار قرار بگیرد؟ اگر مردان در محیط کار به زنان اهانت می کنند باید با دادن آموزش به مردان و وضع قوانین مناسب جلو این کار را گرفت نه این که زنان را خانه نشین کرد.

افزون بر این، زنهای خانه دار هم در جمهوری اسلامی مورد تحقیر و اهانت و فشار قرار می گیرند. آیا این موضوع که زن  بدون اجازه شوهر حق خروج از منزل و دریافت گذرنامه ندارد تحقیر زن  نیست؟ آیا این که هر سال ده ها هزار زن ایرانی به حکم دادگاه مجبور به تمکین از شوهر می شوند اهانت و فشار به زن نیست؟  آیا وقتی دادگاه های جمهوری اسلامی به زنی که «از رابطه جنسی از نوع خاصی با شوهر»  لذت نمی برد و تمکین نمی کند می گویند که «زن مثل باغ است و شوهر می تواند از هر دری که دلخواهش است وارد بشود.» به زن توهین نکرده اند؟ (مهر انگیز کار، تمکین از نگاهی دیگر)

خامنه ای توصیه می کند که برای اتخاذ خطوط راهبردی در زمینه مسائل زنان «از کتاب خدا، از سنّت پیغمبر، از روش ائمّه‌ ى معصومین و از کلمات اینها استفاده بشود.»

این کار اما معنایی جز بازگرداندن زنان ایران به قرون وسطی ندارد.